Stichting Dassenwerkgroep Utrecht & ‘t Gooi

< Voorgeschiedenis 18 december 2012 Slepende poot December. Twee weken terug en de schemer voorbij. Een mok hete koffie aan tafel bij het venster op de tuin. Noten en gekraakte pellen op de vensterbank buiten. Een voederplank voor eekhoorn en mees. En dan, uit het niets, een das op de plank. Wond aan de poot en bloed in het gras. Koning winter sluipt al rond het huis, de grond is al hard. Wormen, hoofdkost voor een das, zijn onbereikbaar. En dan ook nog die slepende poot. Wat nu? Bijna twee weken houdt die vraag hen bezig, de tuineigenaars. En ook soms uit de slaap. Dassen zijn taai en sterk, maar de wond kan ontsteken. En daarna sepsis of gangreen. Enkel die namen zijn al onheilspellend. Chris Ferris; schuilnaam van een kleine engelse vrouw. Rugpijn hield haar uit de slaap. Nacht na nacht op pad in bos en veld rond haar home. Elke das leerde zij kennen en gaf ze een naam. Beschermde tegen stropers, kreeg slaag en geweervuur. Dassen leerden haar geur, zochten haar op. Zetten hun eigen geurstempel op haar laarzen. Chris werd uiteindelijk lid van de clan. Soms had zo’n das een lelijke en diepe wond. Bij nacht en ontij heeft Chris die verzorgd. Antibioticum gemengd door meegebracht voer en waterstofperoxide op de kwetsuur. Wonden genazen, dassen leefden voort. Jaarlijks rijdt in ons land een auto een op de zes dassen dood. Een das wordt hier vier jaar, in plaats van tien of meer. Leefgebied takelt af, of verdwijnt, vaak sluipenderwijs maar wel voorgoed. Mensen denken het nodig te hebben. Maar de tuineigenaars, we noemen ze nu Chris & Ferris, helpen die ene das de winter door. Elke nacht trouw kattenvoer met antibioticum op de plank. Geen pijnstiller. Want pijn belet de das de wond roekeloos verder open te halen. De stichting denkt mee. Hoe verder? Werkt de hulp? Laten de cameravallen zien dat de das beter gaat lopen? Tonen wat Chris & Ferris doen voor dit prachtige dier dat door de duisternis verborgen leeft in de landerijen rond hun huis. Soms worden ze wakker, Chris & Ferris, door gestommel in het holst van de nacht. Met slaapzand in de ogen naar hun venster, naar hun plank. Kijken of de das eet van hun heilzame voer. Of de wond al dicht zit. En of de poot niet langer sleept.